środa, 31 grudnia 2014

26. 31.12.2014r

Jeśli oczekujesz podsumowania jakże wspaniałego roku, czy też postawień noworocznych wyjdź póki jeszcze możesz i masz na czym. Ten rok ani nie był wspaniały (wręcz przeciwnie), a postanowień noworocznych nie uskuteczniam (bo i tak będę mieć je w du.... gdzieś tam).

Od rana chcę końca tego roku, końca tego dnia. Dlaczego? Z paru prostych powodów:

Powód nr 1.
Od wczorajszego wieczora odczuwam bóle stawów (pamiątka po ospie, i nawet się nade mną nie litujcie i nie załamujcie rąk, nic to nie da a tylko wkurzy). Ani normalnie nie chodzę, ani nie siedzę, leżeć też nie mogę za długo. Nie pomaga nic, zupełnie nic (maści, tabletki, okłady, olejki, ziółka – NIC). Najchętniej obcięła bym nogi. Czeka mnie wspaniałe życie. Jednak chyba dopiero po życiu.


Powód nr 2.
Sąsiad z góry. Człowiek który ma w dupie wszystko i wszystkich. Jeszcze przed andrzejkami zaczął balować. Co weekend w piątki i soboty – imprezki. Ba! Czasem i w niedziele! Pal licho, że puści sobie muzykę – wolno mu. Cisza nocna o ile dobrze wiem obowiązuje od 22, ale chyba wiem o tym tylko ja, bo on kończy w okolicach 2. Muzyka puszczana jest raz głośniej (dużo głośniej), a raz cisze (ku mej uciesze). Dźwięki których on słucha mnie przyprawiają o ból głowy, taki na który leki nie pomagają. Poza tym mam dziwne podejrzenia, że bierze (narkotyki/dopalacze), a rano wódką popija swoje leki na jakąś schizofrenie (lub inne bajery). Nikt trzeźwy i normalny takiego SHITU nie słucha! No nikt!
Policja zawitała już do niego parokrotnie, upomnieli i nic to nie dało. Sąsiedzi też prosili go o umiar. Aha, prosić możecie nadal. Powodzenia. Na tego człowieka nie działa nic.
A wyobrażacie sobie co będzie się działo dziś? Sąsiad już od 2h puszcza swoją muzykę, póki co względnie cicho (jak na niego). Dla rozrywki (ale tylko własnej) fajerwerki puszcza z okna.



Powód nr 3.
Chciałam mieć sylwestra idealnego. Takiego jakiego lubię. Sylwester idealny dla mnie oznacza mnie, książkę, gorącą czekoladę i ciepłe łóżko, błogi spokój. Dzięki wyżej wymienionym powodom mieć go nie będę.

Jutro dzień zapowiada się równie źle, jak nie gorzej. Pomijam bóle stawów które najprawdopodobniej mnie nie opuszczą i sąsiada, który może zrobić powtórkę z rozrywki. Jutro przychodzi ex do Pierworodnego. Zawsze jak przychodzi ja cały dzień jestem w nerwach (na które już powoli nic nie pomaga). Ostatnio pan ojciec się popisał. Z racji tego, że mieli do nas przyjść goście (a był 25 grudnia) po 3h jego bytności u nas, powiedziałam do własnego syna by się już żegnał z ojcem, bo przychodzą goście. Strzelił focha. Tak moi drodzy STRZELIŁ FOCHA PRZY DZIECKU. Rzucił swoją (pożal się boże) torba, oburzony ubrał się w trymiga (za to akurat chwała mu), pożegnał się z dzieckiem krótkim „cześć” i wyszedł trzaskając drzwiami. Tadam.

Jest cudnie, jest bosko, jest fajowsko. Nieprawdaż?

I błagam nie piszcie mi tu umoralniających tekstów, że powinnam dać mu szansę, czy spojrzeć na niego z innej strony, czy też wmawiać mi, że jest on pokrzywdzony. Nie jest pokrzywdzony, patrzyłam na niego już z każdej możliwej strony – nawet z tej z której najprawdopodobniej nie powinnam, szans dostał więcej niż sam daje.


Podsumowując krótko: 

NIECHŻE SIĘ TEN DZIEŃ I ROK JUŻ SKOŃCZY!

Nie ma, że boli

niedziela, 28 grudnia 2014

25. Prezent świąteczny

Pod choinkę m.in. dostałam książkę (tak znów o książce! Macie już dość? :P) „Wyklęci – Wiedźma” autorstwa Nancy Holder i Debbie Viguié.

Oto ona:




Zamiast opisywać sama tym razem posłużę się „lekko zamotanym” opisem z tyłu książki:

Kiedy rodzice Holly Cathers giną w tragicznym wypadku podczas spływu wzburzoną rzeką, wydaje się jej, że życie legło w gruzach. Wyrwana z rodzinnego domu w San Francisco, przenosi się             do Seattle i zamieszkuje z ciotką Marie-Claire oraz bliźniaczkami – Amandą i Nicole. Zdumiona niezwykłymi przygodami, które przytrafiają się jej w nowym miejscu, Holly stopniowo zapomina        o bólu po stracie najbliższych. Odkrywa na przykład, że jej ukochana kotka o imieniu Bast może spełniać życzenia. Sparaliżowana strachem widzi, jak ogromny sokół atakuje jej przyjaciółkę Niespodziewanie zakochuje się w tajemniczym nieznajomym. Zgłębiając mroczną przeszłość swojej rodziny, wkracza w niebezpieczny świat magii, sekretów i intryg. Przeczuwa, że niebawem będzie musiała stawić czoło przeznaczeniu, jednak rola, jaką przyjdzie jej odegrać w odwiecznym sporze pomiędzy rodami Cahors i Deveraux, przejdzie jej najśmielsze oczekiwania.”


Ogólnie mówiąc - książka o magii – czyli coś co naprawdę lubię. Bardziej szczegółowo? Wicca.Powinno mi się spodobać. I spodobałoby się na pewno dużo bardziej, gdyby nie fakt, że książka jest z działu „dla młodzieży” - co już podoba mi się trochę mniej.

Książkę czyta się lekko i przyjemnie, pomimo, że akcja czasami nagle przeskakuje o parę dni/tygodni/miesięcy (trochę przypomina to Harry'ego Potter'a). Postacie mają charakter, lecz trochę w tym charakterze brak charakteru (if you know what I mean). Czytałam ją z uczuciem odprężenia, historia mnie  wciągnęła, przeczytałam szybko.


Pomimo małych minusów warto sięgnąć po tę pozycję. Dla rozrywki i przyjemności z czytania. Polecałabym ją piętnastolatką lub szesnastolatką. Szczególnie, że jest to pierwsza część cyklu „Wyklęci”.

Szczegóły:
Wydawnictwo: Bukowy Las.
Wydano w: 2002 roku -świat, 2012 rok - Polska
Stron: 292.
Przełożyła: Magdalena Ziomek
Jest to pierwsza część cyklu "Wyklęci"

Nie ma, że boli.

niedziela, 21 grudnia 2014

24. Pytam się: JAK TAK MOŻNA?

Przed przeczytaniem poniższej notki proszę uprzejmie o przeczytanie tego artykułu:
klik

Przeczytali? No to jazda!

Plagiaty to coś czego nienawidzę. Nie wiem jak wielkim trzeba być chamem, by ukraść czyjąś pracę i przypisać sobie. Jeszcze potem cieszyć się z zaszczytów! A sumienie? Sumienie sprzedam tanio, czyste i przejrzyste, bo nie używane!

Halo! Ludzie! Tu Ziemia! Co Wy wyprawiacie?! Nie wstyd Wam?

Tego nawet nie da się wytłumaczyć logicznie. „Nie wiedziałam” No błagam! Gdzie byli rodzice? Dlaczego nie nauczyli szanowania cudzej pracy? Można samemu coś stworzyć, a nie kraść perfidnie! Oby ktoś, kto kradnie, płacił grube pieniądze.


A Wy co myślicie o plagiatach?

Nie ma, że boli.

piątek, 19 grudnia 2014

23. Coś dobrego.

Dziś notka kulinarna, a co wolno mi! Pokuszę was przed świętami czymś innym niż pierniczki, makowce itd.

Muffiny
(baza podstawowa)*

Składniki:
-1 szklanka i 2 łyżki mąki pszennej
-1/2 szklanki cukru
-2 łyżeczki proszku do pieczenia
-szczypta soli
-1 jajko
-1/2 szklanki mleka
-75 g roztopionego masła.

Przygotowanie:
W misce/garnku mieszamy wszystkie składniki tak by nie było grudek. Ciasto wlewamy na 2/3 wysokości foremki. Pieczemy ok. 25-30 minut w 190*C.

*Napisałam, że jest to baza podstawowa. Dlaczego? Ponieważ do tej bazy możemy wrzucić co nam się żywcem podoba – i zawsze wyjdą pyszne muffiny! Trzeba tylko pamiętać, że przy dodawaniu składników „ciężkich” (np. cynamon, kakao, przyprawa do piernika, czekolada) musimy dodać więcej proszku do pieczenia. Zależność jest różna, ja zawsze dodaję na 1 łyżeczkę cynamonu 1/2 łyżeczki proszku więcej, a na 1 łyżeczkę kakaa – 1 łyżeczkę proszku więcej. Chyba proste prawda?

Gdy mamy ochotę na muffiny maślane (najbardziej odpowiednia nazwa) robimy tylko bazę, nie dodajemy nic ekstra. Muffiny „jabłko&cynamon”? Proszę bardzo! Dodajemy jedno lub dwa jabłka i jedną łyżeczkę cynamonu (zwiększamy ilość proszku o pół łyżeczki!). Jeśli zaś chodzi o owocowe muffiny do bazy dodajemy co chcemy. Pamiętajmy jednak, że muffiny muszą muszą wtedy troszkę dłużej postać w foremkach po upieczeniu by się zastać. Podpowiem, że najlepsze są z borówkami!

Z bazy wychodzi nam ok 20 muffin. Ilość babeczek zależy od ilości składników dodanych. Gdy nie damy nic jest ich 12-14, a gdy dodamy np. jabłko może ich być nawet ponad 20. Można też cały przepis pomnożyć przez 2 (proszek do pieczenia przez 2 i pół) i wyjdzie nam dwa razy więcej pyszności. Proszek który dodajemy przy "ciężkich" składnikach dodajemy bez zmian.

Na Wigilię klasową Pierworodnego zrobiłam muffiny z jabłkiem, cynamonem i przyprawą do piernika (razem!). Dodałam o dwie i pół łyżeczki proszku więcej. Mogłam dodać nawet trzy, bo nie wyrosły tak wysokie jakbym chciała. Życie.

Wyszły mi o takie:





Smakowo bardzo dobre. Pachną piernikiem, są wystarczająco wilgotne i cynamonowe w środku. Pycha!

P.S. Na zdjęciu wyszły dużo jaśniejsze niż w rzeczywistości. Tak to jest jak się robi zdjęcie z lampą i nie chce się komuś edytować zdjęcia w programie. :P

Nie ma, że boli.

piątek, 12 grudnia 2014

22. Brak weny i chęci do czegokolwiek.

Mam jakieś gorsze dni. Nie mam ochoty na nic, zupełnie. Czytać – nie, pisać – nie, zrobić cokolwiek konstruktywnego – też nie.

Nazywam to brakiem weny do życia. Wolałabym leżeć pod kołderka i spod niej nie wychodzić. Ot tak, po prostu.

Odmeldowuje się.


Nie ma, że boli.

poniedziałek, 8 grudnia 2014

21. O mężczyznach i kobietach słów kilka.

Mam wrażenie, że po moich niezbyt udanych związkach powinnam nawet milczeć. Jednak jakoś się tak dzieję, że znajomi wiecznie do mnie przychodzą po związkowe porady i ufają mi na tyle, by się zwierzyć i zaufać temu „co ja bym zrobiła”. Nie uważam się za jakieś guru. Nie jestem nim, ale może czasem trzeba spojrzeć z boku?

Najczęstszym problemem o jakim słyszę jest brak komunikacji. Objawia się on następująco:

Koleżanka:- Znowu wrócił z pracy, siadł przed telewizorem z piwem i ogląda. Ja cały dzień w domu siedzę, tylko z dziećmi, ani ust nie mam do kogo otworzyć i pogadać na jakieś poważniejsze tematy, ani się dzieckiem nie zajmie, ale wymaga by obiad był podany, uprasowane i uprane, sprzątnięte i by była cisza. Czasu dla siebie też nie mam. Trafi mnie!

Ja:- Mówiłaś mu, że potrzebujesz chwili dla siebie, że byłoby miło oglądnąć wspólnie jakiś film, jak dzieciaki będą już spać, albo że dzieci chcą się z tata pobawić?

Koleżanka:- No nie, ale przecież to wiadome!

Ja:- Wcale nie, idź pogadaj. I pamiętaj, że on też człowiek i odpocząć musi po pracy.

Po czym następuje rozmowa między małżonkami/partnerami i przychodzi do mnie z kolei kolega:

Kolega:-Ja nie wiem czego ta kobieta ode mnie oczekuje. Zrobiła mi awanturę, że czasu z nią i z dziećmi nie spędzam, że ona nie ma dla siebie czasu, że pogadać nie ma z kim. Jak wracam z pracy to jestem zmęczony, muszę odpocząć, napić się piwka...

Brzmi znajomo?

Ja:- Powiedz mi, ale tak szczerze kiedy ostatni raz bawiłeś się z dziećmi, albo kiedy po powrocie do domu nie siadłeś przed tv z piwem, tylko porozmawiałeś z żoną? Albo choć spytałeś jak minął dzień? Nie pytam nawet kiedy oglądaliście coś razem, bo pewnie wieki temu.

Kolega:- No dawno.

Ja:- Właśnie. Ja wiem, że pracujesz ciężko, żeby było za co żyć. Rozumiem, serio. Tylko pomyśl, zawsze masz wszystko wyprane i wyprasowane. Obiad podany. Piwo w lodówce, więc ktoś na zakupach był. Czysto jest? Jest. Dzieciaki zdrowe i uśmiechnięte, jak tata wraca siedzą cicho. Ja wiem, że Ty nie wiesz ile to tak naprawdę jest roboty, szczególnie z dwójką dzieci. Jeszcze żeby choć jedno było w przedszkolu czy szkole, byłoby mniej roboty. Pomyśl, że Twoja żona też jest na etacie, tyle że w domu. Jednak gdy Ty jedziesz do pracy z kanapkami zapakowanymi ładnie do torby, ona już jest na nogach. Ona wstała wcześniej, znając ją nawet poleciała do sklepu po świeże bułki, żebyście mieli jeszcze ciepłe. Zrobiła śniadanie, obudziła dzieci, ubrała, podała Ci kawę. Potem Ty wyszedłeś i zostawiłeś ją samą z dzieciakami i kto wie czym jeszcze w planach. Więc ona lata od dzieciaków, do sprzątania, do obiadu i znów do dzieci.  I tak w kółko. Rozmawia cały dzień tylko z dziećmi. Ześwirować można od tematu bajek, książeczek, gier. Potem Ty wracasz, ani me, ani be, ani nawet kukuryku. Siadasz, żresz obiad, potem tv i piwko, dzieci mają być cicho, słowem się do niej nie odezwiesz. Myjesz się, idziesz spać, a ona? Dzieciom kolacje robi, myje, usypia, pewnie jeszcze sprząta i dużo później od Ciebie się kładzie. Ustawiłeś się elegancko, tylko żonę i dzieci masz w dupie. Któregoś dnia wrócisz do pustego mieszkania. Zawsze znajdzie się ktoś, kto ją doceni, porozmawia i od czasu do czasu da odpocząć. Idź się weź za siebie chłopie.

Czasem w związkach bywa źle, są gorsze dni/tygodnie/miesiące. Trzeba przetrwać i przeczekać.

O ile mnie pamięć nie myli w związkach chodzi m.in. o porozumienie, zrozumienie i współpracę, więc dlaczego Pani X nie wpadnie na pomysł, że Pan X po pracy może być faktycznie zmęczony i że chce odpocząć? A no dlatego, że Pan X też ma w dupie, że Pani X po całym dniu spędzonym na zajmowaniu się domem, dziećmi i dość często pracą też może być zmęczona! Ludzie rozmowa nie boli, kompromis też. Niech Pani X raz w tygodniu da Panu X wychodne (nie interesuje mnie czy faktycznie wyjdzie, czy zostanie i będzie pił piwsko oglądając mecz, czy co kto lubi), a Pan X zrewanżuje się tym samym Pani X (pora na maseczkę, zakupy z koleżankami, czy też babski wieczór lub książkę). Można? Można! Tylko trochę dobrej woli! Zawsze też można raz na parę tygodni (lub częściej) wykorzystać dziadków/znajomych z dziećmi i podrzucić im Spadkobierców DNA na jeden wieczór (noc byłaby wręcz wskazana) rewanżując się tym samym (opcja znajomi z dziećmi).

Irytuje mnie brak komunikacji w związkach z długim stażem. Brak zrozumienia, porozumienia, dobrych chęci i kompromisów jeszcze bardziej.

Nie ma, że boli.

piątek, 5 grudnia 2014

20. Dwie kreski? Oj nie.

Do napisania tej notki zabieram się już chyba po raz piętnasty. Chcę to zrobić na sucho, bez zbędnych emocji, uczuć, czy zbytniego skoku ciśnienia. Dlatego też pominę rolę Jaśnie Panicza Ojca, który i tak zbyt wiele udziału nie miał w całej tej sytuacji. Tak więc zaczynamy...

Notka będzie o ciąży, a raczej o tym jak się o niej dowiadujemy. My – kobiety, nie my – para. Jest parę sposobów na to, ja teraz wymienię tylko te które wpadły mi do głowy:
1.”Starania, wyczekiwanie, robienie testów” lub inna znana nazwa „Dwie kreski! Tak!” - nie to nie ja.
2.Spóźniająca się „ulubiona” część miesiąca - „A może ja jestem w ciąży?!” vel. „Może jesteś w ciąży? Hahaha! Byłyby jaja...” Po tych słowach następuje bieg do apteki po test ciążowy.- to też nie ja.
3.”Zupełny przypadek” - to już ja.

Przechodząc do tej wersji zdarzeń, moja wyglądała tak:

Od miesiąca zaległam w łóżku z objawami odstawienia faceta. „Dajmy sobie trochę czasu”. Znacie ten tekst – przynajmniej ze słyszenia. Każdy wie, że oznacza całkowity koniec związku. Jednak oczywiście ja byłam ślepo zakochana (zauroczona?) w Nim i czekałam. No dobra, gdzieś tam w tle wiedziałam co i jak, dlatego, gdy dnia pierwszego położyłam się do łóżka nie wstawałam z niego prawie w ogóle – ot taki objaw. Łudziłam się. Czekałam. Nie sypiałam zbyt dobrze, miałam koszmary. No, co tylko chcecie.

Po ok. miesiącu leżenia i spożywania posiłków na siłę zaczęłam się czuć źle. Tak naprawdę źle. Serce - boli, nerki - bolą, kłopoty z oddychaniem – oj tak, bóle całego ciała – oj i to jak, migreny – ojoj! Takie tam bajery. Dłuższe namowy mojej mamy, jej żądania i groźby przyczyniły się do tego, że ruszyłam dupę do lekarki ogólnej. Oczywiście nie sama, z mamą. Do tych rewelacji wymienionych powyżej doszedł strach. Przed ludźmi i światem. Czemu? Nie wiem. Może dlatego, że w tej małej uporczywie krzyczącej części mózgu, która jako jedyna była racjonalna pojawił się ktoś drugi (mniej racjonalny) mówiący „teraz każdy Cię zrani”. Wariatką jestem – tra la la.

Do gabinetu lekarki weszłam już sama. Powiedziałam jakie mam objawy (o strachu nie wspominając – ze strachu), zostałam przebadana na każdą możliwą stronę. Ilość skierowań porażała, ale lekarkę mam taką, że jak już przyjdziesz to zrobi wszystko, być wyszła z planem działania i widokiem na „jestem zdrowa”. Jak trzeba to i opierdzieli konstruktywnie. Tak więc z naręczem skierowań poszłyśmy do domu i zaczęłyśmy dzwonić tu i ówdzie, by zarezerwować termin. Ja poddałam się po paru telefonach by umówić się na USG nerek na którym najbardziej mi zależało („niestety nie mamy terminów”/”najbliższy wolny termin za pół roku”), zaczęłam ryczeć i hop do łóżka. Mama (nie wiem co bym bez niej zrobiła!) działała dalej, aż w końcu umówiła. prywatnie. Wkurzona na maxa mama przyszła do mnie (wkurzona na terminy itd.) i mówi: „za tydzień dni masz badanie USG”. Dobrze mamo, co tylko chcesz mamo, tylko daj mi znów przykryć się tą kołdrą i ryczeć za nim. Taka wtedy byłam! Optymistycznie co?

Termin badania przyszedł szybko. Pojechaliśmy, ja znów w obstawie mamy czekam na swoją kolej. Nerki bolą jak tra la la, mam wszystkiego dość. Chcę do domu! Ok, moja kolej, kładę się z pełnym pęcherzem modląc się, by pani nie nacisnęła tu i ówdzie zbyt mocno – przecież się posikam! Pani bada nerki – lewa trochę piasku, prawa – wszystko ok. Pani decyduje się sprawdzić stan żołądka, wątroby i reszty bebechów – taki gratis od firmy. Dobrze, niech pani mnie ubabra całą skoro nerki to mało.

Żołądek badany, pani zaskoczona mówi: -Dba pani o siebie! (Jak cholera!)
Wątroba – kontynuuje szczęśliwa kobieta: -Jaki ma pani ładną wątrobę! Pewnie pani nigdy alkoholu nie piła! (Nieeee, wcale!)
Zjazd niżej (Babo skończ już!)
Wtem z ust pani pada: -Pani jest w ciąży! Czemu pani nic nie mówi?!
-ŻE CO JA JESTEM?!
-W ciąży!
-Niemożliwe!
-A jednak, proszę niech pani spojrzy.

Patrzę i kurde nie wierzę! No dziecko jak byk! Głowa – jest, brzuszek – jest, nogi – są i to dwie, ręce – tak samo! I też dwie! Szok to mało. Gęba otworzona, wala się po podłodze, a sił by podnieść nie ma. Ba! Dziecię nawet macha jedną łapką do mnie jakby się witało! WTF?!

-A może mi pani powiedzieć który to tydzień? (w myślach obliczam dni od ostatniej miesiączki, ale kurde nie było współżycia, wcześniejsza? Nie wiem! Szlag!)
-Wie pani, na 100% nie wiem, ale dziecko już jest dobrze ukształtowane. Nie dam sobie ręki uciąć, ale myślę że to 15 tydzień.
-Dziękuję. (Osz w mordę!)
-Chce pani zdjęcie na pamiątkę?
-No jasne!

Pani zdjęcie dała. Widać wszystko jak na dłoni. Piękne, śliczne dziecko. Całe moje! No moje i nie tylko. „Potem. To wszystko potem” - myślę i biegnę do kibla, bo pęcherz aż krzyczy. Pani z wynikami czeka na mnie, mamie nie da - nie może. Biorę, dziękuję i wychodzę. Mama idzie za mną. A ja coraz szybciej i szybciej byleby do auta, bo tam mogę i płakać i śmiać się. Mama co chwile pyta - I co? Co ona Ci tam powiedziała? Ja milczę, bo trawię i myślę jak to powiedzieć mamie. W aucie mama chce jechać ze mną z tyłu, tłumaczę, że nie musi. Jedzie z przodu i tylko patrzy w lusterko. A ja pół twarzy schowane. Ryczę i śmieję się w szalik. Mama widzi łzy i jest pewna, że jest źle. Tata prowadzi, nie mówi nic. 

Dojeżdżamy do domu, biegnę jak powalona po schodach na to trzecie piętro, bo znów siku! (Tata jedzie do garażu) Wyniki chowam (na oczach podglądającej mnie mamy) do szafki. Zamykam się w łazience i płaczę, chichram się i sikam. Mama pyta co mi do cholery powiedziała ta baba? Odpala papierosa. A ja w końcu się nad nią lituję i mówię „przeczytaj sobie”, wiedząc, że ją mam już z głowy. A mówię przez łzy. Mama leci do mnie, do pokoju, wyciąga papiery i do kuchni. Ja siedzę w kiblu i czekam. Cisza. Długa cisza. Za długa. Zapala papierosa kolejnego. Myślę „o kuuuuurde, mam przechlapane”. Wychodzę. W kuchni mama siedzi i patrzy na tą kartkę popalając papierosa. Podchodzę. I sama nie wiem co powiedzieć, więc milczę i patrzę jak to ciele na papierosa. Na co mama z uporem mówi „Poradzimy sobie”. Gasi papierosa, przytula, mówi że kocha (wieki tego nie słyszałam) i że damy radę. Więc ja już wiem, że mogę się cieszyć przy niej, pokazuję zdjęcie i mówię co gdzie jest. Mama płaczę, bo oto widzi swojego pierwszego wnuka bądź wnuczkę. W końcu pyta o imię, jak chciałabym dać (czemu akurat to pytanie, nie wiem). Odpowiadam, że to Kuba. Jakub.

-No, a dziewczynkę?
-Mamo, przecież to chłopiec!
-Powiedziała Ci?! Widać już?
-Nie, ja wiem. Kuba i nie ma przeproś.
Mama patrzy jak na debila, ale ok! Skoro Kuba to Kuba. Imię zaakceptowane (jakby miała wybór!).
-Powiesz mu? - Zapytała mama później prasując ubrania. Ewidentną nadzieją, że nie, nie powiem
-Tak. - wspominałam, że byłam ślepo zakochana? I nie docierało do mnie, że to koniec?
Jednak to nie było najgorsze pytanie. Ono było kolejne.
-A jak powiesz ojcu? - i po tym nastąpiła cisza. Długa. Zakończona moim „Nie wiem”
Siostrze wysłałam mms-a (zdjęcie z USG przydało się po raz pierwszy). Ojciec od 5 minut oglądał tv w pokoju rodziców. Przyszła siostra od progu krzycząc: GRATULUJE! Mama ją ucisza, ja to samo.
-Ojciec nie wie? - pyta szeptem siostra.
-Nie! Nie wiem jak mu powiedzieć.
-Normalnie! Mam ja to zrobić?
-Siedź kur...a na miejscu! Powiem mu. Dziś. Tylko nie wiem jak.

Zastanawiacie się pewnie dlaczego tak bałam się powiedzieć właśnie ojcu? Hmmm... z moim tatą byłam zawsze bliżej niż z mamą. Wychowywana byłam co prawda przez dziadków, jednak byli to jego rodzice. Kłóciłam się z siostrą notorycznie. Rodzice zawsze nas godzili. Ok, jak sobie krzywdę zrobiłam leciałam do mamy, ale to z tatą siedziałam w garażu, to z tatą uczyłam się jeździć na rowerze i to z nim naprawiałam komputery. To z nim było mi łatwiej „coś ugrać”. Gdy mama lub siostra potrzebowały czegoś od taty szłam ja. Zawsze załatwiłam. Mama chciała jechać na wieś w swoje rodzinne strony? Ok, nie ma sprawy! „Tato, możemy jechać na wieś? I do cioci Sabinki? I cioci Ani? Proooooszę.” Zawsze się zgadzał. Wiedział co prawda o tym, że to mama chce jechać, mama wiedziała, że on wie. Po moich akcjach zawsze rozmawiała z nim, że to ona chciała, a ja usłyszałam. Przyznaję tak było. Ja po prostu lubiłam robić coś dla innych, więc jak słyszałam, że mama chciałaby odwiedzić rodzinne strony, a siostra nie ma w czym chodzić – działałam. Mogłam czekać, przecież wiem, że tato by im nie odmówił. Jednak tak bardzo chciałam im pomóc, że szłam i prosiłam. Czasem mówiłam, że zniszczyłam siostrze spodnie i ona będzie pewnie zła i czy by jej dał na nowe spodnie? Czasem, że chcę odwiedzić ciocie Sabinę. A czasem po prostu chciałam jechać na wycieczkę. Zmierzam do tego, że byłam tak jakby „córeczką tatusia” (nie zrozumcie mnie źle, nie było zawsze kolorowo między nami). A tu proszę, jestem w ciąży. W moim i tak źle pracującym mózgu uroiła się myśl, że oto ja, „córeczka tatusia”, tego właśnie tatusia zawiodłam. I to bardzo! I co? Mam iść i tak po prostu powiedzieć? Patrzeć na jego ból? Zawód? Złość? Nie ma mowy! Ja się nie piszę!

W końcu zrobiła to mama. Poszła i powiedziała. Tak o, po prostu. Ojciec najpierw milczał, potem wstał, przeszedł obok mojego pokoju patrząc na mnie wzrokiem bazyliszka. Nie odezwał się, ani słowem. A ja? W ryk oczywiście. Zawiodłam, jestem zła. Następnego dnia ojciec zniknął rano, jeszcze przed moją pobudką. Gdy wrócił ja akurat kończyłam śniadanie myśląc sobie „Kurde jestem w ciąży. W ciąży idealnej! Nie miałam żadnych objawów!”. Ojciec wszedł do mnie z tekstem „Kupiłem witaminki dla naszej dziewczynki!” Potem się zaczęło zdrabnianie mojego imienia, którego tak nie lubię. Zdrobnień – nienawidzę.

Nie cały tydzień później wizyta u ginekologa potwierdziła ciążę. Koniec 15 tygodnia ciąży. Koniec pierwszego trymestru. Bomba.

Po pół roku ciąży idealnej pojawił się idealny Pierworodny. 9 sierpień 2007r, godz. 13:00, 53 cm długości, 3140g wagi. 10/10 w skali Agpar. Mój syn. Moje cudo. Moje jedyne dziecko.


P.S. Dla smaczku dodam, że wieczorem przed badaniem poczułam coś przewalającego się przez moje bebechy i pomyślałam „Cudnie, mam tasiemca. Jeszcze tego brakowało do kompletu.”. W nocy miałam sen, że nie robią mi USG nerek, tylko brzucha. Pani zjeżdża na dół brzucha i wyskakuje z tekstem „Pani jest w ciąży! Dlaczego pani nic nie mówi?!” Przewiduję przyszłość? Prorocze sny? Nie pierwszy i nie ostatni raz tak było.


Nie ma, że boli.

środa, 3 grudnia 2014

19.Poniedziałek w kuchni, czyli „Mini Serniczki”

Z racji tego, że Pierworodny został zapisany przez swoją matulę na zajęcia z Etyki spędza w poniedziałkowe dni aż 7h w szkole. Tak, jestem złą matką. Skazałam syna na siedzenie godziny w świetlicy raz na dwa tygodnie. Co drugi tydzień ma logopedę.

Żeby syn nie był pokrzywdzony to matka też odczuwa brak dziecka. W poniedziałki nie może sobie znaleźć miejsca. Snuje się po domu, nie wykorzystując danego jej czasu wolnego w pełni. Nawet nie czyta – a to już dziwne, przecież czytać uwielbia.

W końcu dała sobie samej kopa w du...pupę i zabrała się za pieczenie. Pani Matka (jej własna osobista, zwana również Babcią przez Pierworodnego) dała jej przepis na Mini Serniczki. Przepis ten brzmiał tak:

Mini Serniczki
(z połowy ciasta i całej masy wychodzi 12 serniczków)

Składniki na ciasto:
-250g mąki
-150g masła
-80g cukru
-płaska łyżeczka proszku do pieczenia

Składniki na masę:
-400g twarogu
-2 jajka
-5 czubatych łyżeczek gęstej śmietany 18% (Zott najlepsza)
-80g cukru
-cukier waniliowy (cała torebeczka)
-łyżka budyniu waniliowego (proszku!)
-skórka starta z połowy cytryny
-cynamon

Przygotowanie:
Składniki mieszamy i zagniatamy. Ciasto wkładamy na 30 minut do lodówki. W tym czasie twaróg mieszamy ze śmietaną. Jajka ubijamy z cukrami i dodajemy do twarogu wraz z budyniem, jajkami i skórką.

Po 30 minutach ciasto wałkujemy i wykładamy nim foremki muffinkowe (dosłownie wylepiamy! Ciasto jest tak kruche, że wyłożyć się nie da, nawet przy sporych chęciach). Masę twarogową nakładamy do foremek, posypujemy cynamonem (ja rozsmarowywałam cynamon po całym twarogu).

Pieczemy w 150*C przez 45 minut.



Smakowo Pierworodny określił je jako „niebo w gębie”. Dość często pada to sformułowanie z jego ust, więc nie przywiązujmy do niego zbytniej wagi. Jeśli chodzi o mnie – sporo roboty, ale warto było.


Co będę robić w następny poniedziałek? Tego nie wiem. Może wreszcie zafarbuje włosy.

Nie ma, że boli.

poniedziałek, 1 grudnia 2014

18. Ciasto na szybko + maskotka bloga.

Gościem specjalnym nr 1 dzisiejszej notki jest: Leniwiec Noora. Do podziwiania powyżej. Mam nadzieję, że zostanie z nimi na dłużej. (Choć jak wiadomo kobieta zmienną jest, więc może mi się odwidzieć maskotka).

Ciasto o którym mowa pierwszy raz zrobiłam na wiosnę tego roku. Łatwe, szybkie do wykonania, dobre (patrząc na to, że odkąd moi „chłopcy” spróbowali go po raz pierwszy mam zakaz robienia innych ciast – rzec można bardzo dobre). Myślę, że zawojuje nie jedną imprezę.


Gościem specjalnym nr 2 dzisiejszej notki jest:



Trójkolorowy sernik czekoladowy

Składniki:
-500g twarogu z wiaderka
-po 100g czekolady białej, mlecznej i gorzkiej (+ trochę do ewentualnej dekoracji)
-300ml śmietanki 30% lub 36%
-herbatniki
-3 łyżeczki żelatyny
-6 łyżek wody
-100g cukru
-2 łyżeczki cukru waniliowego

Przygotowanie:

Twaróg ucieramy z cukrem i cukrem waniliowym.

Żelatynę rozpuszczamy w zimnej wodzie (może być w temp.pokojowej, gdyby nie chciała napęcznieć wstawiam do lodówki na parę minut).


Czekolady rozpuszczamy w kąpieli wodnej (każdą osobno).


Gdy żelatyna napęcznieje podgrzewamy ją, ciągle mieszając (ja robię jej kąpiel wodną). Dodajemy do żelatyny dwie łyżki masy twarogowej i mieszamy, dzięki temu nie powstaną nam grudki po dodaniu żelatyny do masy twarogowej. Oczywiście dodajemy ww do masy.


Śmietanę ubijamy na sztywno.


Twaróg dzielimy na trzy części. Do każdej dodajemy po jednej rozpuszczonej czekoladzie dokładnie mieszając (używam miksera – oszczędność czasu i energii własnej). Następnie ubita śmietanę dzielimy również na trzy części i dodajemy do mas serowo-czekoladowych.* Znów dokładnie mieszając.


Do formy (ja używam tortownicy) wyłożonej papierem do pieczenia wylewamy kolejno masy z czekolady gorzkiej, mlecznej i białej (wyrównujemy). Na górę układamy herbatniki (przycinamy śmiało).


Wkładamy ciasto na parę godzin do lodówki, a najlepiej na całą noc.


Po tym czasie wyciągamy z formy i odwracamy do góry nogami, ściągamy papier.

Jeśli chcemy dekorujemy czekoladami rozpuszczonymi w kąpieli wodnej lub owocami (polecam truskawki lub maliny, prezentują się pięknie). Dla wielbicieli mega słodkich rzeczy – prószymy cukrem pudrem.

Tak oto mamy gotowy placek.


Przez okres „współpracy” z plackiem robiłam parę jego wersji

jednokolorową (masa tylko z mleczną czekoladą, lub mieszanką gorzkiej i mlecznej 1:2),
-zamiast trzech mas zrobiłam dwie jedną mleczną, druga miętowo-cytrynową,
-lub jak ostatnio z trzech czekolad, jednak mleczna powędrowała do kąpieli wodnej wraz z gorzką, osobno rozpuściłam białą, następnie po dodaniu śmietany (dwie części z trzech do masy z czekolad mlecznej i gorzkiej, a jedną część do białej) wlałam masę ciemną, a częścią jasnej robiłam kropki, które wymieszałam z masą ciemną i przykryłam reszta masy jasnej.

Myślę, że każdy znajdzie swój sposób na to ciasto.


*Podpowiedź: zacznij od mieszania sera z czekoladą gorzką i śmietaną – powstała masa najszybciej tężeje i idzie pierwsza do formy, potem mleczna i biała.


Oto wynik "kropkowania" sernika.





 Nie ma, że boli.

piątek, 28 listopada 2014

17. Liebster blog award - edytowany

Jak się bawić to się bawić? Nominowany blog, dostaje 11 pytań na które należy odpowiedzieć u siebie na blogu w notce, następnie nominować 11 blogów.
UWAGA! Powinny być to blogi, które mają niską liczbę odwiedzin na dzień!

Z racji tego, że nie bardzo mam kogo nominować, zabawa ta tu się kończy. Wpadła na ścianę nie do przebicia. (Ewentualnie mogę nominować cały internet. Muhahahahahaha!)

Nominowana zostałam przez Alice. Oto jej pytania:

1.Co chciałabyś w życiu robić?
Żyć.
2.Twoja najgorsza wpadka?
Nie posiadam, z każdej sytuacji jestem w stanie wybrnąć śmiechem (najczęściej z samej siebie).
3.Co jest dla Ciebie ważne?
Syn.
4.Gdybyś miała do wyboru, rodzina czy kariera?
Rodzina.
5.Masz możliwość zmiany świata, od czego zaczynasz?
Każdy znajduje wymarzoną pracę. Ha!
6.Mądrość życiowa?
Fińskie przysłowie: „Kuka voi itsensä voittaa, ei koskaan häviä” - Kto umie wygrać sam ze sobą, nie zginie nigdy.
7.Przykrość jaką ktoś ci sprawił, co to było?
Ex, ojciec mojego dziecka – tłumaczyć chyba nie muszę.
8.Twoje marzenie?
Wymarzony dom w Finlandii (nie będę się rozpisywać na temat wyglądu domu)
9.Twoja pierwsza miłość, jak się zaczęła?
Wolałabym zapomnieć, każda moja miłość kończy się źle. Dla mnie.
10.Masz do wyboru, ognisko czy grill?
Ognisko. Nigdy nie lubiłam grillować.
11.Tort urodzinowy czy prezent niespodzianka ze striptizerem?
Absolutnie tort. Czekoladowy. Masą czekoladową. Polewą czekoladową. Ozdobami czekoladowymi. Podany z gorącą czekoladą. Dobrą gorącą czekoladą.


Zostałam również nominowana przez J. Oto jej pytania:

1.Dokąd byś poszła mając buty siedmiomilowe?
Jestem monotematyczna. Finlandia (zaoszczędziłabym na bilecie)
2.Czy uważasz, że film trwający ok 2h z Twojego życia byłby ciekawy?
Wątpię, telenowela pomieszana z komedią raczej nie jest ciekawa.
3.Najważniejsze wydarzenie z Twojego życia to?
Narodziny syna.
4.Bardziej lubisz morze czy góry?
Góry. Morza, większej wody nienawidzę, a raczej panicznie się boję.
5.Najlepszy prezent jaki dostałaś?
Hmmm... od losu? Syn. Od bliskich? Każda książka.
6.Tytuł piosenki, która według Ciebie ma najpiękniejsze słowa.
Oj, trudno wybrać! Automatycznie w głowie pojawia mi się piosenka HIMa „Pretending” choć nie mogę powiedzieć, że słowa są piękne. Co do melodii Apocalyptica „Beautiful”.
7.Opisz siebie w pięciu słowach
Zołza, jędza, wiedźma, koszmar, leniwiec. ;D
8.Ulubiony sposób na spędzanie wolnego czasu?
Ja + książka + koc.
9.Masz trzy życzenia. Jakie to będą życzenia?
1)Zdrowie dla rodziny 2)Szczęście dla rodziny 3) 1+2 dla mnie
10.Co najbardziej denerwuje Cię u innych ludzi?
Hipokryzja
11.Zawód z dzieciństwa
Astronom.


Nie ma, że boli.

czwartek, 27 listopada 2014

16. Zbrodnia zbrodnię rodzi. ;)

Zaczynam się czuć, jak zbrodniarz pierwszej klasy. Ba! Seryjny zabójca cy coś.

Tak, będzie o książce. Nie, nie o kryminale. O „Mrocznej Bohaterce – Jesiennej Róży” autorstwa Abigail A. Gibbs (stwierdziłam, że skoro wspomniałam już o pierwszej części to muszę wspomnieć i o drugiej). Opowiem bardzo ogólnie, nie wdając się w szczegóły.



Mroczna Bohaterka - Jesienna Róża” jest równie dobrze napisaną książką co jej poprzedniczka. Przenosimy się ze znanego nam już świata do świata wymiaru pierwszego.*

Główną bohaterką jest tu Jesienna Róża Al-Summers, nastolatka Mędrzec, która po śmierci babci musi znów zamieszkać z rodzicami w smętnej małej mieścinie. Wydaje się początkowo twardą, pewną siebie dziewczyną, która nie potrzebuje nikogo. Czy tak jest – trzeba przeczytać. Męskim bohaterem książki jest Fallon Athenea – książę, Mędrzec, jeszcze nastolatek, podobno przystojny, ale na pewno pewny siebie i posiadający sporo mocy.

Parę słów o Mędrcach. Mędrcy wyglądają jak ludzie z jednym szczegółem – na prawym boku ich ciała (tak, na twarzy też) mają blizny (choć ja myślę że to bardziej widoczne żyły). Moc mają w sobie, lecz jeśli potrzebują jej więcej niż posiadają, lub ich „zasoby” są na wyczerpaniu mogą czerpać moc z przyrody. Posiadają Króla, czyli w sumie tak jak wampiry. Ludzie za nimi nie przepadają, ale ich tolerują (oczywiście są wyjątki w obie strony). W książce pojawiają się również „źli” Mędrcy zwani Extermino (o których słyszymy prawie od razu). I ciekawostka – Mędrcy to weganie.

Książka jak już wspominałam napisana jest równie dobrze jak jej poprzedniczka. Wciąga od pierwszej strony, a czytając ostatnią stronicę mamy niedosyt emocji, szczególnie że sama końcówka zapowiada kolejną część. Lekturę tą musiałam sobie dozować – owszem zarwałam nocki, ponieważ starałam się czytać tylko wtedy, gdy Pierworodnego nie było, lub gdy spał. Odrywałam się od książki siłą. Akcja czasami pędzi, by zaraz zwolnić, a potem znów przyspieszać. To się chwali, najbardziej nie lubię książek, w których akcja zwalnia na wiele, wiele stron. Katorga!

Jednak czytając trzeba pamiętać, że autorka pisząc była wciąż nastolatką, więc potknięcia (choć dla mnie nie mające żadnego znaczenia) się zdarzają. I zdarzać będą zapewne w kolejnych częściach. Widać, że pisarka ta rozwijała już skrzydła w pierwszej części, w drugiej rozwinęła je jeszcze troszkę.
Myślę, że skoro ktoś pokusił się, by przeczytać część pierwszą, powinien sięgnąć po drugą. I pewnie również po kolejne, gdy już pojawią się na sklepowych półkach. Ja osobiście nie mogę się doczekać.





*Już pędzę wyjaśnić, światów jest dziewięć. Przygodę rozpoczynamy od drugiego wymiaru – mrocznymi istotami są tam wampiry, bohaterowie: Violet Lee - człowiek, Kaspar Varn- wampir. W drugiej części przenosimy się do świata Mędrców, gdzie ich obecność nie jest ukrywana (co wynika zresztą z pierwszego rozdziału i o ile dobrze pamiętam wspomniane jest tez w pierwszej części). Bohaterów opisałam powyżej. Kolejne światy będziemy poznawać w kolejnych częściach – co oczywiste.



P.S. Powtórzę i powtarzać będę zawsze – piszę tu o moich wrażeniach z książki, nie pisze recenzji. Nie jestem recenzentką. Póki co nie doczekałam się złych opinii na temat moich wywodów o książkach. Podejrzewam, że gdyby takie opinie się pojawiły ja i tak robiłabym to co robię. Bo lubię. Na przekór. Bo to moje miejsce w sieci. Bo mogę.
(tak wiem, zaczynanie zdania od „bo” jest złe).




Nie ma, że boli.

wtorek, 25 listopada 2014

15. Wnętrostwo,

czyli niezstępowanie jąder.

A najprościej „kiedy jajeczka nie chcą spaść do woreczka”! ;)

Parę bardziej fachowych słów o wnętrostwie:

Wnętrostwo (łac. cryptorchidismus) – wada rozwojowa u noworodków męskich, polegająca na niewłaściwym umieszczeniu jednego lub obu jąder w jamie brzusznej lub kanale pachwinowym zamiast w mosznie. Niezstąpienie jąder grozi ich przegrzaniem, co sprzyja powstawaniu nowotworów jądra oraz może doprowadzić do zatrzymania produkcji plemników, czego skutkiem jest niepłodność.
Wnętrostwo występuje u około 4% noworodków męskich. W pierwszym roku życia odsetek ten na skutek samoistnego zstępowania jąder obniża się poniżej 1%. Wnętrostwo jednostronne występuje pięciokrotnie częściej niż wnętrostwo obustronne.

W leczeniu stosuje się gonadotropinę, a w przypadku braku skuteczności – zabieg operacyjny ( orchidopeksję). Ważne by leczenie rozpoczęto w pierwszych latach życia.

Większą niż w ogólnej populacji częstość występowania wnętrostwa spotyka się u chłopców z niską masą urodzeniową, obarczonych spodziectwem, rodzonych drogą nienaturalną.


Wnętrostwo wykryliśmy w wieku lat 4 na bilansie dziecka. Nasza pani pediatra od razu dała skierowanie do lekarza urologa. Poleciła dzwonić najlepiej do Prokocimia (bo tam podobno najszybciej nas przyjmą). Zadzwoniłam, za tydzień wizyta (nie dzwoniłam nigdzie indziej, bo i po co?). Trafił nam się rewelacyjny lekarz. Czytałam – wyjątkowo – opinie na jego temat, raczej pod względem jego sprawdzalności i umiejętności, niż tego jaki jest. Opinie te jednak nie były przychylne, prócz jednej. Mam wrażenie, że większość pisana była przez znerwicowane matki szukające dziury w całym. Bardzo jasno i klarownie wyjaśnił mi w czym rzecz. Zaczął działać od razy, termin na operację mieliśmy na za miesiąc. W międzyczasie szereg badań do zrobienia i uważać, by nie zachorować. Tak on jak i ja.
W dzień zabiegu (czy jak kto woli operacji) na parę godzin przed Pierworodny miał nic nie jeść. Przyjechaliśmy, pokierowano nas do sali, przebrałam młodego w piżamkę i dawaj na sale operacyjną. Młody dmuchnął w balonik trzy razy i już spał. A ja? Sama w pokoju (z dwoma mamami w tej samej sytuacji, ale jednak sama) siedzę i myślę. A myśli mam złe, uskuteczniam w takich chwilach czarnowidztwo – co będzie potem? a co jeśli on się obudzi podczas?! Właściwie na tym się zatrzymałam, lepiej nie brnąc dalej. Zawał zaliczę i co wtedy?

Po jakimś czasie (podobno ok 40minut, dla mnie i tak to była wieczność) oddano mi dziecko owinięte szczelnie poniżej pasa, z kroplówką, śpiące. Pan doktor osobiście powiedział mi jak wszystko poszło, co było przyczyną niezstąpienia prawego jądra (przeklęta przepuklina!). Kazał czekać aż młody się obudzi. Ostrzegł, że głowa na pewno będzie boleć (w końcu usypiali go), że podczas dochodzenia do siebie może pojawić się gorączka i ból. Przyjęłam to wszystko z dziwnym jak dla mnie spokojem (zazwyczaj ryczę jak potłuczona, albo odwalam nerwowy śmiech). I dobrze. Wyszliśmy ze szpitala tego samego dnia, ponieważ wszystko było ok – uroki chirurgi jednego dnia.

Kolejne dni były dość męczące. Młody przez pierwsze dwa dni leżał prawie cały czas, na plecach, ponieważ na boku (ani jednym, ani drugim) nie dałby rady. Do ubikacji był noszony i trzymany przeze mnie w pozycji pionowej, mama moja pomagała mu w sikaniu. Na szczęście nie robił kupy. :D Niestety raz nie zdążyliśmy i zmiana opatrunku była konieczna – zrobiła to moja mama, ja mdleje na widok krwi (a mama stwierdziła, że może być, więc ja sru z tekstem do młodego „synuś mama się umyć musi! Śmierdzę! – czy coś w ten deseń), a i nerwy wtedy mi poszły już całkiem (młody znosił to dzielnie i nie narzekał nawet, ale pomimo to byłam napięta do granic możliwości). Trzeciego dnia mogliśmy się „umyć”, a raczej przemyć gąbką, delikatnie wokół. Czwartego dnia syn uczył się chodzić. Od piątego już był prawie mobilny. Po 7 dniach od operacji chciał biegać. :) Pierworodny nie gorączkował, ale pierwszego dnia dostał leki przeciwbólowe, z wiadomych przyczyn (głowa + szwy).

Pół roku później przyszła kolej na drugie jąderko. Ono też nie chciało samo spaść, więc operacja była konieczna. Poszło równie gładko jak ta pierwsza operacja. Po raz kolejny przeszkadzała przepuklina (damn you!). Wiedzieliśmy co i jak, więc było ok.


Najpierw wizyty kontrolne odbywały się co pół roku, teraz jeździmy raz na rok (już prywatnie, szpital oferował nam wizyty za dwa lata, „skoro dziecko jest po operacji”). Młody sam codziennie sprawdza, czy wszystko jest na swoim miejscu. Lekarza polecić mogę każdemu.

sobota, 22 listopada 2014

14. Pierniku Ty!

Plan na dziś zakładał tworzenie pierniczków z Pierworodnym. Obiecałam, więc muszę. Nie ważne, że do zrobienia pierniczków na święta zabieram się od dwóch lat. Brak samozaparcia i wrodzone lenistwo pokazało, że czasem trzeba się „odsunąć” (ale tylko na momencik), by mama dotrzymała obietnicy. Tak więc popołudnie minęło mi na tworzeniu pierniczków!

Przepis wzięłam ze strony Moje Wypieki, dokładniej było ten przepis.

Pozwolę sobie zrobić to co robi podobno większość studentów (opcja kopiuj-wklej) i dodam sobie go i tu:

Składniki:
  • 1/4 szklanki miodu
  • 80 g masła
  • 1/2 szklanki miałkiego brązowego cukru lub cukru pudru
  • 1 jajko
  • 2 i 1/4 szklanki mąki pszennej
  • 1 łyżeczka sody oczyszczonej
  • 1,5 - 2 łyżki przyprawy korzennej do piernika
  • opcjonalnie: 1 łyżeczka kakao (jeśli lubicie, gdy pierniczki mają ciemniejszy kolor)
Przygotowanie:
Miód i masło podgrzać w garnuszku, przestudzić. Dodać pozostałe składniki i wyrobić lub zmiksować. Jeśli ciasto będzie zbyt miękkie, schłodzić (będzie się lepiej wałkowało).
Wałkować na stolnicy na grubość 2 - 3 mm lekko podsypując mąką (grubsze pierniczki są bardziej miękkie po upieczeniu). Wykrawać pierniczki o dowolnych kształtach i przekładać na blachę wyłożoną papierem do pieczenia.
Pierniczki z otworkiem do przewlekania - otworek należy zrobić przed pieczeniem (np. słomką do napojów).
Pierniczki z witrażykami – również przed upieczeniem w dużym pierniczku wykrawać mniejszy otworek, nasypać do niego pokruszonych landrynek (z górką) i piec na macie teflonowej, ściągając z blachy dopiero po ostygnięciu.
Układać na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia i piec około 10 minut w temperaturze 180ºC. Uważać, by nie piec za długo, będą zbyt kruche i będą miały posmak goryczy. Wyjąć z piekarnika, wystudzić na kratce.
Lukrować lub dekorować czekoladą po upieczeniu.
Pierniczki po upieczeniu są twarde, później zmiękną (należy je przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku). Bardzo długo i dobrze się przechowują (nawet kilka miesięcy). Można upiec je kilka tygodni przed świętami, lukrowanie zostawiając na później.

Co zrobić, by pierniczki zmiękły?
Pierniczki po upieczeniu są zazwyczaj mocno twarde (powoduje to dodatek miodu). By zmiękły potrzebują pochłonąć odpowiednią dawkę wilgoci np. z powietrza lub owoców. Wtedy będą rozpływały się w ustach! Ułóż pierniczki (jeszcze przed lukrowaniem) na kratce i przenieś do pomieszczenia o wysokiej wilgotności, uchyl okno podczas deszczu ;-) (klimat brytyjski jest dość wilgotny, pierniczki miękną u mnie szybko, już po 3 dniach). Jeśli u Ciebie w domu jest dość sucho, schowaj pierniczki do szczelnej puszki z kawałkami obranych jabłek. Jabłka wymieniaj co parę dni, by nie zaczęły pleśnieć. Pierniczki będą chłonęły wilgoć z owoców.


Parę zdjęć z pracy:
Pierworodny wałkuje.
Przymierzamy foremkę
Naciskamy
Ciacha muszą być duże i małe
Wykładamy na blachę
Podziwiamy upieczone

Nie ma, że boli.

poniedziałek, 17 listopada 2014

13. Popełnię zbrodnię po raz drugi, czyli „współczesny wampiryzm”.

Miałam już właściwie nie pisać o książkach, szczególnie po tej „gówno burzy” rozpętanej przez „recenzje – nie recenzje” pewnej blogerki i niezbyt zadowolonego autora książki opisanej (czy jak kto woli streszczonej). Nie będę wdawać się w szczegóły tejże akcji.
Rzecz będzie o moich wrażeniach (i tu podkreślam, że są to tylko moje, oraz mojej koleżanki, odczucia względem lektury, a nie recenzja!) z książki autorstwa Abigail Gibbs „Mroczna Bohaterka – Kolacja z Wampirem”.

Rok temu oglądając DDTVN zauważyłam w znanych chyba wszystkim zapowiedziach u dołu strony wiadomość o wywiadzie z autorką tej książki. Z ciekawości oglądnęłam. Autorka (wyglądająca na naprawdę fajną dziewczynę) opowiedziała o książce, jak to w wywiadach wypada. Tytuł zachęcił mnie tylko trochę, okładka już bardziej, a dzięki autorce postanowiłam poszukać choćby fragmentu książki na internecie. Znalazłam, przeczytałam i cóż, popędziłam w te pędy do najbliższej dobrze zaopatrzonej księgarni.


Początek dla osób bojaźliwych może być troszkę wstrząsający, odrzucający, czy też lekko bulwersujący. Książka zaczyna się bowiem od rzezi na Trafalgar Square wampiry kontra... nie wampiry (nie chcę zdradzić za dużo). Wszystko to obserwuje Violet Lee – główna bohaterka. Jednym z wampirów jest Kaspar Varn – książę rodu królewskiego wampirów. Po tym zdarzeniu Violet nie udaje się umknąć i zostaje porwana przez Kaspara i jego kompanię. Co dalej? Reszta to już historia.

Violet i Kaspar są z jednej strony bardzo do siebie podobni – oboje uparci, charakterni, lubiący postawić na swoim – a z drugiej różnią się bardzo, choćby dlatego, że jedno z nich jest wampirem, a drugie człowiekiem.
Abigail Gibbs potrafi pisać. Stworzyła na nowo nasz świat, oraz parę innych. Każda z postaci występujących w tej książce potrafi zaintrygować, wkurzyć lub wręcz przeciwnie, wprawić w nas niemy zachwyt. Początkowo autorka publikowała tę historię w internecie (pseudonim: Cansel2, była wtedy nastolatką – to fakt godny uwagi), aż w końcu „zdecydowała się na podbój świata wydawniczego”. I chwała jej za to!

Książka wciąga ta od pierwszej strony. Przeczytałam ją w jeden dzień, a to rzadko mi się zdarza. Właściwie tak mnie wciągnęła, że obiad robiłam trzymając ją cały czas w jednej ręce, a drugą tworząc spalone danie. :D Gdy zakończyłam tę lekturę było mi mało!

Całkiem niedawno koleżanka zapragnęła poczytać coś lekkiego, pożyczyłam jej właśnie „Mroczną Bohaterkę”. Na następny dzień pytała, czy mam już druga część. Niestety sama na nią czekam z utęsknieniem. Na szczęście nasza męka powoli dobiega końca, już w tę środę (19.11.2014!!!) premierę będzie miała druga część tej historii „Mroczna Bohaterka – Jesienna Róża”. Już nie mogę się doczekać!


P.S. Dlaczego „współczesny wampiryzm” w tytule posta. To bardzo łatwe. Wszyscy znamy historię hrabiego Draculi, czy też „Wywiad z wampirem” Anne Rice (nawet jeśli nie czytaliśmy, lub nie oglądaliśmy filmów). Wampiry – istoty lubiące mrok, śpiące w dzień, z ochota napadające na ludzi by wypić ich krew. Takie wampiry znam i takie kocham (jakkolwiek to zabrzmi). Jednak od pewnego czasu krąży wszędzie obraz innych wampirów. Niesamowicie kulturalnych osób, nie napadających na ludzi – są przecież banki krwi, chodzących sobie w dzień jakby to była noc i nie daj Boże świecących jak diamenciki (tych nie znoszę!). Ok, może i Abigail Gibbs odeszła od wizerunku wampira tradycyjnego, jednak Kaspar i banda nie świecą się w pełnym słońcu, potrafią wystraszyć i są bardziej wampirzy niż ich poprzednicy ze Zmierzchu (ble!). Violet też nie „robi w gacie” z miłości do Kaspra. I dobrze! Takie wampiry mogę tolerować.



Nie ma, że boli.