34. Jeszcze żyję.

Przepraszam, Przepraszam. PRZEPRASZAM.
Kajam się, padam na kolana i błagam o wybaczenie!
Wybaczcie mi o kochane kobiety, które jeszcze tu zaglądacie, że nie dawałam znaku życia!

Prawda jest taka, że poprzez parę zawirowań życiowych nie miałam głowy do notek. Plus mam lenia (ohydnego, okropnego lenia!).

W skrócie telegraficznym:
-moja pani Kardiolog podejrzewa u mnie nerwice. Choć zakładałam z góry tę właśnie chorobę, jakoś nie mogłam się do tej myśli przyzwyczaić. Z jednej strony to nic strasznego, da się leczyć (chociażby trenując cierpliwość i nerwy, farmakologicznie i kto to wie jak jeszcze). Jednak jakoś mnie to dobiło. Werdykt pewny niby nie jest (mam w maju - ha! maju! - mieć Holter EKG), więc wszystko możliwe jeszcze jest. Jednak zażywać zdaniem pani kardiolog mam już leki uspokajające. Przydają się, pożeram je na śniadanie i w sumie mam lajtowe dni (mniej więcej).
-mój pan ojciec miał operacje. Nie będę się rozwodzić co i gdzie operowali, bo to nie o to chodzi. Zostałam postawiona przed faktem prawie dokonanym. Pewnego dnia zaprowadziłam dziecko do szkoły, wróciłam, zaczęłam myć gary i usłyszałam "Jutro jadę do szpitala, będę miał operacje, NIE MÓW NIC MAMIE, ANI SIOSTRZE!". Moja mina - bezcenna. Zostawiona ze wszystkim sama. Jea bejbe! W sam raz, po usłyszeniu "nerwica". Takie rzeczy tylko u mnie.
-po tym wszystkim zostałam wytrącona z równowagi przez exa, no ale cóż najwyraźniej taka jego rola
-nadeszły ferie. Dwa tygodnie laby od wszystkiego, tego miasta, tej mej dziury! Alleluja! Wyjechałam i wróciłam.

Oto więc jestem. Baterie naładowane i mam nadzieję, że szybko się nie wyczerpią. :)