30. O mój boże! Mój sąsiad nie żyje!

Rzecz będzie o moim „ukochanym” sąsiedzie. Tak, tym z góry. Każdy jeden dialog rozegrał się w mojej głowie.

Pierwszy weekend miesiąca – cisza.
Myślę sobie:
-No tak. Sylwestra odsypia.
-Jak trzeba to trzeba, a Ty się babo ciesz, bo wreszcie nie puszcza tej swojej pseudo muzyki i nie prostuje Ci fałd na mózgu.

Tydzień trwa – cisza prawie jak makiem zasiał. Tylko pies ujada od czasu do czasu, no ale taka rola psa. Ani się sąsiad nie zatłucze, ani nie ryknie, ani nie odbierze telefonu.
-No jakby go nie było!
-Pewnie w pracy siedzi.
-Biedny ten pies, cały dzień sam.
-Biedny, biedny. Jaki pan taki cham!

Weekend nr 2.
Piątek – cisza.
Sobota – cisza jeszcze większa.
Niedziela wieczór – CISZA aż uszy bolą.
-O mój boże! Mój sąsiad nie żyje!
-Eeee tam, od razu że nie żyje. Wyjechał gdzieś!
-No mówię Ci, że nie żyje! Psa by nie zostawił!
-Nie dajmy się zwariować. Może tyko chory to i imprezy nie robi. Ciesz się, mówię Ci. Cisza taka cudowna. Szczególnie po tym co odstawiał w starym roku.
-No cisza cudna, to fakt. Ale co jak nie żyje?!
-Żyje, przestań kurna świrować wariatko jedna! Pies jest, to żyje.
-A może nie żyje i ten pies go teraz zżera?!
-Co ja z Tobą mam! Skaranie boskie! Żyje. Wyszedł, chory, albo cholera wie. Żyje!! Rozumiesz?!
-Oj no dobra. Niech będzie. Żyje. Tylko wiesz, jakby nie żył to byłby ktoś nowy.
-Aaaa do tego zmierzasz! To co innego. Nie żyje, masz rację! Zdechł, a pies go pożera. Raz paluszek, raz policzek. A co mu tam. Żarcie jest, jest dobrze. Woda z klopa też jest. Przeżyje jeszcze trochę. No to sobie poczekamy na nowych. Już bliżej niż dalej!
-Widzisz jak my się rozumiemy!

Dzień dzisiejszy.
Wstaję rano, wchodzę do kuchni, wstawiam wodę na kawę i przypadkiem coś ściąga moją uwagę. Coś za oknem. Patrzę więc zaspanymi oczami. Dwoi się i troi. Dobra, ostrość jest. Patrzę, a tam.... sąsiad z psem.
-Czyli jednak żyje?
-Aha. Niestety.
-Jak pech to pech.


Nie ma, że boli.