13. Popełnię zbrodnię po raz drugi, czyli „współczesny wampiryzm”.

Miałam już właściwie nie pisać o książkach, szczególnie po tej „gówno burzy” rozpętanej przez „recenzje – nie recenzje” pewnej blogerki i niezbyt zadowolonego autora książki opisanej (czy jak kto woli streszczonej). Nie będę wdawać się w szczegóły tejże akcji.
Rzecz będzie o moich wrażeniach (i tu podkreślam, że są to tylko moje, oraz mojej koleżanki, odczucia względem lektury, a nie recenzja!) z książki autorstwa Abigail Gibbs „Mroczna Bohaterka – Kolacja z Wampirem”.

Rok temu oglądając DDTVN zauważyłam w znanych chyba wszystkim zapowiedziach u dołu strony wiadomość o wywiadzie z autorką tej książki. Z ciekawości oglądnęłam. Autorka (wyglądająca na naprawdę fajną dziewczynę) opowiedziała o książce, jak to w wywiadach wypada. Tytuł zachęcił mnie tylko trochę, okładka już bardziej, a dzięki autorce postanowiłam poszukać choćby fragmentu książki na internecie. Znalazłam, przeczytałam i cóż, popędziłam w te pędy do najbliższej dobrze zaopatrzonej księgarni.

Początek dla osób bojaźliwych może być troszkę wstrząsający, odrzucający, czy też lekko bulwersujący. Książka zaczyna się bowiem od rzezi na Trafalgar Square wampiry kontra... nie wampiry (nie chcę zdradzić za dużo). Wszystko to obserwuje Violet Lee – główna bohaterka. Jednym z wampirów jest Kaspar Varn – książę rodu królewskiego wampirów. Po tym zdarzeniu Violet nie udaje się umknąć i zostaje porwana przez Kaspara i jego kompanię. Co dalej? Reszta to już historia.

Violet i Kaspar są z jednej strony bardzo do siebie podobni – oboje uparci, charakterni, lubiący postawić na swoim – a z drugiej różnią się bardzo, choćby dlatego, że jedno z nich jest wampirem, a drugie człowiekiem.
Abigail Gibbs potrafi pisać. Stworzyła na nowo nasz świat, oraz parę innych. Każda z postaci występujących w tej książce potrafi zaintrygować, wkurzyć lub wręcz przeciwnie, wprawić w nas niemy zachwyt. Początkowo autorka publikowała tę historię w internecie (pseudonim: Cansel2, była wtedy nastolatką – to fakt godny uwagi), aż w końcu „zdecydowała się na podbój świata wydawniczego”. I chwała jej za to!

Książka wciąga ta od pierwszej strony. Przeczytałam ją w jeden dzień, a to rzadko mi się zdarza. Właściwie tak mnie wciągnęła, że obiad robiłam trzymając ją cały czas w jednej ręce, a drugą tworząc spalone danie. :D Gdy zakończyłam tę lekturę było mi mało!

Całkiem niedawno koleżanka zapragnęła poczytać coś lekkiego, pożyczyłam jej właśnie „Mroczną Bohaterkę”. Na następny dzień pytała, czy mam już druga część. Niestety sama na nią czekam z utęsknieniem. Na szczęście nasza męka powoli dobiega końca, już w tę środę (19.11.2014!!!) premierę będzie miała druga część tej historii „Mroczna Bohaterka – Jesienna Róża”. Już nie mogę się doczekać!

P.S. Dlaczego „współczesny wampiryzm” w tytule posta. To bardzo łatwe. Wszyscy znamy historię hrabiego Draculi, czy też „Wywiad z wampirem” Anne Rice (nawet jeśli nie czytaliśmy, lub nie oglądaliśmy filmów). Wampiry – istoty lubiące mrok, śpiące w dzień, z ochota napadające na ludzi by wypić ich krew. Takie wampiry znam i takie kocham (jakkolwiek to zabrzmi). Jednak od pewnego czasu krąży wszędzie obraz innych wampirów. Niesamowicie kulturalnych osób, nie napadających na ludzi – są przecież banki krwi, chodzących sobie w dzień jakby to była noc i nie daj Boże świecących jak diamenciki (tych nie znoszę!). Ok, może i Abigail Gibbs odeszła od wizerunku wampira tradycyjnego, jednak Kaspar i banda nie świecą się w pełnym słońcu, potrafią wystraszyć i są bardziej wampirzy niż ich poprzednicy ze Zmierzchu (ble!). Violet też nie „robi w gacie” z miłości do Kaspra. I dobrze! Takie wampiry mogę tolerować.



Nie ma, że boli.